بعد از سقط.......

یک ماه گذشت و من کماکان افسرده بودم. جایی خوندم سقط هم مثل مرگ عزیز نیاز به سوگواری و عزاداری داره. اما متاسفانه همه نمیفهمن . ای کاش میشد مجلس ختم بگیرم. ای کاش این همه بهم نمیگفتن فک کن پریودی بوده و رفته. ای کاش گریه ها مو کرده بودم تا الان غمباد نگیرم. ای کاش اصلا کسی نمیدونست................

دکترم میگه سقط اول نیاز به پیگیری نداره و توی خیلی ها ممکنه رخ بده. بدنت رو قوی کن و 6 ماهه دیگه اقدام کن.

خدایا همه امیدم به تو هست........................

خیلی سخته کنار اومدن با این قضیه. قبلنا هرکی سقط میکرد میگفتم چیز مهمی نیست اما الان با گوشت و خونم میفهمم چ حس مهمی هست. حس از دست دادن یه بچه به معنای واقعی. حسی که تا ابد حتی با وجود اومدن بچه در آدم میمونه. یه حس خیلی خیلی تلخ. ای کاش ای کاش کسی نمیدونست تا با دلسوزیهاشون بیشتر آسیب ببینم .

واقعا دوست دارم یه مجلس ختم بگیرم اما مطمئنم بهم میگن دیوونه شدم. یکی از دوستام که سقط کرده بهش گفتم اصلا و ابدا جلو گریه هاتو نگیر خودتو قوی نشون نده خالی شو مثل من نباش که خالی نشدم.

خدایا به دل من و همه کسایی ک مثل من هستن صبوری یاد بده آمین............